På laurdag begynner semifinalene i Grand Prix, og det må vi sjå! MGP er ikkje heilt det samme som før, då heile familien benka seg framfor tv-en med heimelaga pizza. Sendinga gjekk samtidig på radioen, og far kobla til kassettspelaren slik at vi kunne ta det opp. Den sterkaste MGP-opplevelsen min er frå 1983, då Jahn Teigen vann med Do-re-mi. Det var den vakraste songen eg hadde høyrt i heile mitt liv, særleg fint var det litt ut i songen då Jahn improviserte over refrenget: Dooooooo-re-mi-fa-so, do-re-mi (mulig dette blei litt utydelig, men eg høyrer det klart inni hovudet mitt).Den natta spelte eg songen om og om igjen mens tårene trilla.
Koredamene heitte Silhuette, og eg trudde eg skulle dåne då dei kom for å opptre på Strandadagane. Lystløgner som eg var, lurte eg venninnene mine til å tru at eg hadde møtt dei, og at vi hadde blitt bestevenninner. Eg skreiv til og med minne i minneboka mi som angiveleg var frå jentene i Silhuette. (Minne til Turid: Roser er røde osv. Hjertelig hilsen Nina)
Er forventningsfull til årets MGP, og håper på ein like sterk hit som Do-Re-Mi.
3 comments:
Husker også Jahns impro. Min MGP-favoritt er For vår jord med en ung, pianospillende Karoline Krüger.
Det var labert nivå på sangene/sangerne i Alta! Savner dessuten MGP-Jostein sårt!!
Det var forferdelig dårlig, faktisk. Jostein er savna, men Per er ikkje så verst han heller.
Nei, skulle de først bytte ut Jostein (noe jeg selvfølgelig er sterkt imot) så var det vel egentlig bare Per som kunne føre det videre!
m
Post a Comment